Ik niet! Of tenminste…ik kon het niet en nu weet ik het niet. Nu ben ik het misschien langzaam aan het leren…door het niet te doen en te voelen wat er veranderd? Slaat dat ergens op? We gaan het er vandaag eens over hebben. Nou ja, ik kon het dus absoluut niet en daarom zitten we ook hier hè? Ik zou het me nooit in m’n hoofd halen een verhaal te schrijven over 100 dagen niet naar de tandarts gaan, want daar heb ik absoluut geen problemen mee! Dat zou een dodelijk saai verhaal worden. Zoiets als: Dag 1: Niet naar de tandarts geweest, Dag 2: niet naar de tandarts geweest, Dag 3: weer niet geweest en het voelt nog steeds goed! Ik kan nu in elk geval zeggen: Dag 77, weer niet geweest en ik leef nog! Goeiemorgen!!
Maar goed. Ik en sporten. Een ramp dus dat mag duidelijk zijn. En ik ben heel blij en opgewonden en enthousiast en gelukkig en een beetje gespannen dat ik vandaag de kans heb gekregen hier iets mee te doen. Aandacht te kunnen schenken aan het onderwerp sporten binnen de eetstoornissen problematiek. Want zoals ik al vaker gezegd heb, het kan een sluipmoordenaar zijn, maar ook een medicijn en beide kanten moeten belicht worden. Er moet duidelijkheid over zijn. Er moet over gesproken kunnen worden. Er moet open en eerlijkheid over zijn. Want alles wat achter gesloten deuren gebeurd, alles waarbij begeleiding bewust vermeden wordt…gaat vroeg of laat fout. Meestal. Bij mij ging het fout. Bij mij kan het weer fout gaan. Maar ik heb in de tussentijd geleerd. Ik ben keihard op m’n bek gegaan. Ik ben er bijna aan onderdoor gegaan, maar ik heb geleerd. Door er over te praten en door begeleiding te zoeken. Niet op het gebied van eten (ja ook, maar dat heeft geen prioriteit hier) maar puur op het gebied van de enorme teringbende die ik ervan gemaakt had met sporten. En doordat er iemand was die op een gelijkwaardige en respectvolle manier met mij (en m’n sportgestoorde/eetgestoorde deel) in dialoog ging, ben ik vandaag waar ik nu ben.
Ik heb respect voor ieders problematiek, keuze en wens om ‘het zelf te doen’. Ik respecteer het zelfs als je keihard op je bek gaat. Maar er moet ergens een grens zijn. Er moet een moment komen waarop je aangeeft dat het een grotere teringbende is geworden dan je gedacht had. En het is makkelijker dat moment te herkennen als er ook met je over gesproken wordt. En dat gaat vandaag in Nijmegen alvast gebeuren. Sporten kan voor iedereen gezond zijn. Bij mij was het dat zeker niet. Het is tijd om eerlijk te worden. Jij ook.
En na deze preek…tijd voor actie! Joeehaaaaa ik heb er zin in!! Sanne…hide! Crazy woman on her way!!
Prettig gestoord!
Ag…wat is gek?
Wooowwwww jongens! Wat een lange, vermoeiende, boeiende, interessante en onwijs leuke dag! En wat is de tijd gevlogen! Het gesprek was op een gegeven moment zo lekker op gang dat we met hangen en wurgen en heel veel moeite om iets over vier konden afsluiten. Erik had blijkbaar ook geen haast om te gaan, dus hebben wij nog even een uurtje nagekletst. Uiteindelijk was ik om een uurtje of half zes thuis, waar mijn vader met een heerlijke zaterdag-hussiebussie voor me klaar zat. Ik vertelde ’s middags nog dat het voor mij ook best een uitdaging was, omdat ik het niet gewend ben om de hele dag op 1 plek te zijn. En dan bedoel ik dus na het ontbijt ergens heen te gaan en daar niet meer weg te gaan tot het avondeten. Dat heeft gevolgen voor mijn ‘beweeggedrag’, want sporten doe ik niet meer, maar ik zit nooit echt heel lang stil. Maar het had ook gevolgen voor mijn omgang met de ‘na-het-eten’ momentjes. Normaal ben ik altijd ‘fietsen’ na het eten (letterlijk en figuurlijk). Dat ging natuurlijk niet, want na de lunch moest er een thema-middag begeleid worden. Super leuk, maar dat betekent lunchen, roken en huppetee…terug op die billen!
Om 10 uur ging de tent open. Natuurlijk vertrok ik fashionably late van huis waardoor ik bekant de tranen in m’n ogen moest fietsen om op tijd te zijn. Tranen van de zon en de wind trouwens…om verwarring te voorkomen.
Mooi op tijd om Sanne te zien arriveren. Goedemorgen collega!
Goeiemorgen!
Na voor de eerste keer de boel open te hebben gegooid en een lekker kopje koffie te hebben gemaakt moesten we nog even wat kaartjes voor de middag voorbereiden. Ook kon ik Sanne mooi even aanklampen om samen met mij de eerst Ixta Declaratie af te ronden en me even wat standaard dingetjes over de inloop uit te leggen. Ook had ik m’n nieuwe kofferlabels meegenomen om even in te vullen voor de reis. Trouwens, nu weet ik ook waarom ik de halve stad af heb moeten lopen om die krengen te vinden. Blijkbaar valt het begrip ‘kofferlabel’ niet zo lekker en begrijpt men het pas wanneer ik het bagage-label noem. Natuurlijk!
Sanne en ik waren trouwens wel ontzettend efficiënt aan het werk. Bij elk kletspraatje dat we maakte, verpestte ik weer een kaartje en aangezien Sanne en ik niet kunnen ophouden met kletsen heb ik in totaal negen kaartjes gemaakt waarvan er vier goed waren voor de reis. Twee voor heen (AMS to LAX) en twee voor terug (LAX to AMS).
Kaartjes Fotoshoot!
Zooitje..nu al!
En dit waren de kaartjes (of Kaatjes, zoals Sanne ze liever noemt). Als je het niet kan lezen? Geeft niet! Je bent de volgende keer weer van harte welkom!
Thema kaartjes
Tegen lunchtijd kregen we bezoek en hebben we gezellig met z’n vieren een boterhammetje (of iets anders) gegeten. Toen nog even tijd voor een rookpauze (Ilsa en Marlieke…Hallo! Ze loopt op krukken! Kan haar toch niet alleen laten gaan? Dan rook ik ook maar 😉 en de afwas (Wendy en Sanne) en toen was er nog net genoeg tijd om even koffie en thee te zetten en de rest van de bende te verwelkomen. We waren met een leuke groep van 8! Ik had heel graag wat foto’s en filmpjes willen maken van de middag. Sterker nog, ik heb notabene gevraagd of mensen er problemen mee hadden (niemand vond het erg, wat ik dan weer heel stoer vind), maar de middag was zo boeiend en interessant, dat ik het helemaal vergeten ben! Maar geloof me, het was leuk en interessant en ik vind het super dat er zo openhartig gesproken werd over ieders (verschillende) problemen.
Toppers!!
Erik kwam iets voor de pauze binnenlopen, dus die heeft nog een klein stukje mee kunnen krijgen van onze ‘eigen ervaringen’. Ook wel goed denk ik. Zo kreeg hij meteen een beter idee waar de rest tegenaan liep. Van mij weet hij het natuurlijk al lang. Maar ik ben jij niet, en andersom!
De middag hebben we besteed aan het praten over bewegen en voeding, maar dan vanuit een meer objectief oogpunt. Ok, we weten allemaal dat we een eetstoornis of bepaald probleem hebben met sporten. Dat is nu geconstateerd, maar wat dan? Wat kan je er aan doen? Wat is dan goed bewegen? En wat voor een gevolgen heeft te veel bewegen? Valt dat nog goed te maken? En hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn lijf stapsgewijs weer ‘hersteld’? Of hoe kan ik juist de stap gaan maken om wel te gaan bewegen als me dat niet zo goed lukt?
Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik denk we wat leuke dingen hebben gekregen om over na te denken en misschien zelfs mee aan de slag te gaan. Jullie kunnen altijd bij me terecht als je nog vragen hebt over de middag, of kwijt bent wat Erik ook alweer zei. En voor degene die er niet waren..net zo welkom. Heb je specifieke vragen over bewegen, sporten, voeding…je mag ze me altijd stellen. Als ik ze zelf niet kan beantwoorden ga ik ze voor je uitzoeken bij iemand die dat wel kan.
Ik baal als een stekker dat ik geen foto’s of filmpjes heb. Ik had er zelfs een melding van gemaakt in m’n telefoon! Helaas. Volgende keer beter. Ik hoop dat ik dit soort middagen vaker kan organiseren. Misschien wel op andere plekken dan alleen Nijmegen want voor mijn gevoel was iedereen blij dat er eens ‘gewoon’ over sporten gesproken kon worden zonder die constant wijzende vinger.
Na een lange dag dus met een bevredigend gevoel (en knorrende maag…dat mag gezegd worden want je weet dat ik nog moeite heb met geloven dat zittend actief zijn ook energie kost!) naar huis. Ik vond het leuk! Ik vond het goed! Ik wil dit vaker! Inloop en dit soort thema-middagen. Ik ben er klaar voor!
Doeiii!!
Team Sportverslaafd!
En nu nog even aan het werk. Ik moet nog het een en ander aftypen, want ik wilde morgen en overmorgen eigenlijk langzaam gaan ‘afbouwen’. Ook met dit blog dus. Je hoeft me niet helemaal te missen (*kuch*), maar ik zal de komende weken niet meer elke dag achter de laptop zitten, gewoon..omdat vakantie voor mij ook vakantie is. Maar dat had ik geloof ik al gezegd. Als ik het maar vaak genoeg zeg ga ik het zelf misschien ook geloven. Tot morgen!
@Work